تحلیلی بر مشکلات بازار تامین قراضه

تحلیلی بر مشکلات بازار تامین قراضه : قراضه آهن ماده اولیه اصلی هر کارخانه فولادی است. با توجه به وضعیت اقتصادی و کمبود نقدینگی، کارخانجات فولادسازی مجبور به نگه داشتن دپوی کمتری از قراضه، نسبت به قبل شده اند. همین موضوع باعث ایجاد نگرانی در نبود قراضه و توقف تولید می شود. توقف تولید جدا از اینکه باعث کاهش اعتبار کارخانجات، چه در نزد تامین کنندگان، چه در نزد مشتریان (که گاها به ایشان تعهد هم دارند)، چه نزد بانک و ادارات و سازمان ها، چه در نزد کارکنان یک کارخانه می شود، باعث افزایش بهای تمام شده و به وجود آمدن خسارت هم می شود. لذا وقتی بحرانی پیش می آید و احتمال کمبود قراضه پیش می آید، با توجه به نگرانی هایی که وجود دارد ، جو روانی باعث می شود با افزایش قیمت خرید قراضه، قراضه بیشتری را به کارخانه خود جذب نمایند. این اتفاقی است که در عمل می افتد. شاید قابل قبول هم باشد. شاید هم نباشد ولی به هر حال هست.
نکته ای که در این خصوص قابل عرض است ، متاسفانه یک ضعف بزرگ در صنعت فولاد، مخصوصا القایی ها و نیز تامین کنندگان قراضه وجود دارد و آن هم اینکه؛ معمولا تامین قراضه بر اساس یک قرارداد مشخص، با تناژ مشخص بین تامین کننده و فولادساز انجام نمی شود بلکه خرید ضایعات بر اساس یک روش قدیمی و سنتی، با اعلام قیمت خرید روزانه توسط خریدار انجام می شود. لذا طبیعی است که نه تامین کننده تعهد یا اطمینانی به میزان فروش خود دارد و نه خریدار تعهد و یا اطمینانی به میزان خرید خود دارد. یعنی ما هنوز نتوانسته ایم قراردادهایی را جا بیاندازیم که تکلیف دو طرف مشخص باشد. اینکه تامین کننده ضعف در تامین داشته باشد یا خریدار احتمال توقف تولید و عدم نیاز به قراضه داشته باشد یا هر موضوع دیگری در میان باشد از طریق یک توافق مشخص قابل پیش بینی است به نحوی که کسی زیان نبیند. اما متاسفانه به طور اخص از این نوع توافقات و قراردادها واهمه داریم . در حالیکه عدم وجود این قراردادها به ما آسیب می زند، همان طور که همیشه زده است.

در صورت وجود داشتن یک صنف برای تامین ضایعات آهن و گرفتن مجوز یا تاییدیه از این صنف برای تامین کنندگان، هرچند وجهه قانونی نداشته باشد، و تایید کردن صنف برای توان یک تامین کننده که مثلا تا چه تناژی را می تواند تامین کند، و با وجود یک سیستم قیمت گذاری جامع که مرجع همه باشد، می توان بسیاری از مشکلات را حل کرد. اگر یک نرخ منطقه ای مورد تایید صنف یا انجمن قراضه وجود داشته باشد، تامین کنندگان می توانند بر اساس آن نرخ به رقابت بپردازند. در دهه چهل شمسی، سازمان برنامه و بودجه به وجود آمده است. سازمان برنامه بودجه هر سال فهرست بها می داده و پیمانکاران بر اساس این فهرست بها رقابت می کردند. یا مثلا بورس هایی در جهان هستند که رقبای بین المللی بر اساس نرخ بورس قیمت خود را می دهند.

برای مثال یک تامین کننده می گوید: قیمت من همیشه ده تومان زیر نرخ مصوب روزانه انجمن قراضه است. یا مثلا پنج تومان کمتر است یا پنج تومان بیشتر است. با این روش ها، مسئله تغییر قیمت ها در قراردادهای بین تامین کننده و خریدار حل می شود و تامین کننده می تواند طبق قرارداد و توافق میزان قراضه مورد نیاز مشتری اش را بدون دغدغه و بر اساس شرایط بازار تامین کند. از این حرف ها بسیار است. راهکارها بسیار است. فقط باید بخواهیم یک روش اصولی، حرفه ای، به روز و قابل اجرا به وجود بیاوریم. این کار نیاز به همت دارد. هر حرکتی هم با مقاومت و خطا روبروست. ولی به نظر مادامیکه صنعت فولاد و بخش تامین ضایعات رو به روش های حرفه ای، مثل همه دنیا، نیاورد، همیشه همین آش و همین کاسه است. نویسنده : مهندس حسام ادیب